Van onbekenden naar.. #4

MISTAKE
[mi-steyk]
noun: an act or judgement that is misguided or wrong

2 juni 2017 spendeerden we onze eerste nacht samen..
22 mei 2018 kwam ik erachter dat ik zwanger was..
2 juni 2018 onderging ik een abortus van ons ongelukje..

Ik was exact 4 weken zwanger.

Als ik het zo opsom klinkt het nog te bizar om waar te zijn. Ik ben altijd iemand geweest met een hele duidelijke mening over perrongeluk zwanger raken: "Het is praktisch onmogelijk als je je anti-conceptie juist gebruikt en een morning after pil neemt als dit niet volgens plan is gegaan." Meningen zijn er om bijgeschaafd te kunnen worden zal ik maar zeggen.  

Mr. Stoner en ik zijn vervloekt als het aankomt op condooms! En gezien ik niet aan een andere anti-conceptie was (omdat ik heel slecht ga op hormonen en een koperspiraal te eng vond), was dat nogal zenuwslopend kan ik je vertellen. Condooms zijn gescheurd, afgegleden en we zijn er ooit een kwijt geweest. Die moest ergens uit mijn.. nou ja, je snapt het wel. Vervloekt dus! Gedurende de gehele periode dat we met elkaar gingen heb ik regelmatig een morning after pil moeten halen, wat ook weer een hoop hormonen zijn en waar mijn menstruatie ook nogal van slag van raakte. Waardeloos! Ik ging bijhouden hoe mijn cyclus verliep en welke dagen ik vruchtbaar was, gelukkig is mijn menstruatie redelijk stabiel dus ik had vrij snel door wanneer ik er extra goed op moest letten dat we veilige seks hadden. 

Van Koningsnacht tot en met half mei waren er zoveel leuke feestjes, een festival en nog meer feestjes. Dus een week of drie bestaande uit veel drank en weinig slaap, wat resulteert in niet normaal kunnen denken. Begin mei spendeerde ik een nacht bij Mr. Stoner. Dronken, moe en geil is niet een hele handige combinatie als je veilige seks wilt hebben, en dat hadden we dus ook niet. Door een vlaag van verstandsverbijstering heb ik geen morning after pil gehaald, ik ben het simpelweg gewoon vergeten door alle drukte. Ik heb er ook eigenlijk nooit meer aan gedacht, tot ik steeds een beetje misselijk was (wat ik nooit ben), en ik inmiddels twee dagen over tijd was (wat ik eigenlijk ook nooit ben). 

Daar kwam de dag dat ik besloot een zwangerschapstest te doen, voornamelijk met het idee om mezelf gerust te stellen dat er niets aan de hand was, ik geen stress meer zou hebben en de volgende dag op magische wijze toch ineens ongesteld zou worden.

Ja, jammer joh.

Er kwam een wazig tweede streepje in beeld, en daar stond ik dan. Met m'n handen te wapperen, hupsend van mijn ene been naar de andere, al gillend:
"NEE! GA WEG! GAAAAA WEG!". 

Dikke tip van mij: bespaar jezelf de moeite, het werkt niet.

Madame Blond opgebeld, twee uren gehuild en naar Mr. Stoner gegaan om hem op de hoogte te stellen. We hebben het er al eens over gehad wat we zouden doen mocht zoiets ooit gebeuren en we staan er hetzelfde in, alleen hadden we nooit verwacht dat we het ook daadwerkelijk zouden moeten doen, een abortus. Onze beweegredenen hiervoor zijn persoonlijk, net als de keuze om niet voor adoptie te kiezen. De abortus ondergaan is me niet in de koude kleren gaan zitten, laat ik daar heel duidelijk over zijn. En ik zal nu dan ook een koperspiraal laten zetten want dit is niet iets wat ik nog een keer wil ondergaan, of iets wat gezien moet worden als iets 'wat je gewoon even doet'. Ik ben niet pro-abortus maar ik ben dankbaar dat het er is voor soortgelijke (of ernstigere) situaties. 

Ik heb vanaf de dag dat ik erachter kwam tot de dag van de afspraak niet kunnen functioneren. Ik kon niet in het bijzijn van mensen zijn omdat ik het gevoel had dat iedereen recht in mijn ziel kon kijken en kon zien wat er aan de hand was. Of dat ik het er zelf uit zou flappen (want als ik ergens niet goed in ben is het geheimen bewaren, en al helemaal niet die van mezelf). Ik denk dat dat de grootste marteling was, het aan niemand kunnen vertellen. Dan komt er nog bij kijken dat je weet dat er iets in je buik groeit, iets waarvan al bepaald is hoe het eruit komt te zien en wat voor geslacht het is. Het zijn dingen wat ik mezelf niet toestond om aan te denken, dat zou het ondraaglijk gemaakt hebben. Als klap op de vuurpijl beviel een van mijn beste vriendinnen van een beeldschoon dochtertje, precies een week voor mijn afspraak. Ik ben zielsgelukkig voor haar, maar het maakte het er voor mij niet makkelijker op, zoiets was nu ook in mij aan het groeien. Ik heb mijn verhaal gedaan bij Mr. Stoner en ik bleef bij mijn besluit. 

1 juni was de afspraak, Mr. Stoner en ik naar de kliniek. We zijn een stel dat door middel van humor dealt met zenuwen, dus we zaten alleen maar te geiten in de wachtkamer. Ik heb wel een pittig moment gehad dus Mr. Stoner en ik zijn even naar buiten gegaan zodat ik even bij kon komen. Na weer rustig te zijn geworden koos ik uiteindelijk voor een medicamenteuze abortus. Ik moest daar een pil innemen en kreeg er vier mee die ik de volgende dag thuis zelf in moest brengen, en toen stonden we ineens weer buiten. Tot 's avonds laat voelde ik me redelijk rustig, toen heb ik weer een uur of twee de ogen uit mijn hoofd gehuild. Niet omdat ik niet zeker was over mijn besluit, maar omdat ik zo stom was geweest om het zover te laten komen. De volgende ochtend de overige tabletten ingebracht en wachten tot er wat ging gebeuren (deze details ga ik jullie besparen, voornamelijk omdat ik er zelf niet meer aan wil denken). Mr. Stoner kwam bij mij om me bij te staan en om me af te leiden waar nodig. 

Inmiddels ben ik er redelijk van bijgekomen, alleen nog wat menstruatieachtige klachten en mijn hormonen vliegen nog een beetje van hot naar her, maar dat zou binnen een maand over moeten zijn. Ik heb geen spijt, maar ik wil het zeker niet nog een keer ondergaan!

Ik heb geluk gehad dat het met iemand als Mr. Stoner is gebeurd, iemand die er de afgelopen weken voor me was als ik dat nodig had, iemand die meeging zodat ik het niet alleen hoefde te doen, iemand die me rustig en aan het lachen kreeg als ik in tranen was van de zenuwen, iemand die de helft van de verantwoordelijkheid op zich nam van onze stommiteiten. Ik ben dankbaar voor wat hij de afgelopen weken voor mij heeft betekend. 

2 juni 2017 spendeerden we onze eerste nacht samen..
22 mei 2018 kwam ik erachter dat ik zwanger was..
2 juni 2018 onderging ik een abortus van ons ongelukje..

Ik was exact 4 weken zwanger.

Nee, het klinkt nog steeds bizar. En de afspraak voor het bespreken van een koperspiraal is gemaakt. 

- A.