Vroeger.. #3

WEAK SPOT
A person that makes you melt every single time

Ik had hem al eens eerder gezien, op de verjaardag van een van mijn huidige beste vriendinnen - Madame Trilbil (wat een compliment is, want ze heeft billen waar je u tegen zegt!). Ze hield een groot feest voor klasgenootjes uit groep 8 en nieuwe klasgenootjes van haar nieuwe school. Hij was toen al bizar knap en zoveel meiden waren op slag verliefd op hem. Ik voelde het niet zo, was in die tijd waarschijnlijk al verliefd op iemand anders en ik had voornamelijk oog voor de dansvloer en de microfoon. Blij onschuldig ei dat ik was. 

Hij was aan het schuifelen met een vriendinnetje en ik en een andere chick vonden het een goed idee om Sita & Bart - I was Made to Love you te zingen om het nog wat romantischer te maken. Nee, niet dus. Ik klonk toen ook als een kat die gemarteld werd, maar dan met een piep stemmetje. Ik deed het vanuit onschuld en omdat ik zo melig als een kanarie was, zij deed het om hun moment te verpesten. Nog geen uur later stond zij met hem te zoenen i.p.v. mijn vriendinnetje.

Maar goed, dat was in september 2002. De volgende keer dat ik hem zag was op het examenfeestje in 2006. 

Ik kan me niet meer herinneren hoe we voor dit feestje uitgenodigd waren. Ik kende iedereen wel, maar ik ging met niemand om, Madame Trilbil ook niet. Misschien dat mijn broer ons uitgenodigd heeft, I don't know, doet er ook niet toe. Madame Trilbil en ik belandden naast.. jawel.. HEM! Ik vond hem nog steeds heel knap maar ik durfde met geen mogelijkheid te denken dat ik een kans bij hem maakte. Dus ik was relaxed met hem en Madame Trilbil aan het babbelen zonder ook maar enig vermoeden dat hij interesse in mij zou hebben. Het was een leuke avond. Drankjes, jointjes, hapjes, lachen, gieren, brullen. 

Tijd om naar huis te gaan. 
Ze gingen nog naar een afterparty van een vriend.
Hij vroeg of ik ook nog kwam.
Hij vroeg mijn nummer.
Ik had nog steeds niets door.

DERP!

Op de fiets naar huis volgde het volgende gesprek:
Madame Trilbil: "Hij ziet je zitten!"
Ik: "Huh, hoe kom je daar nou bij?!"
Madame Trilbil: "Hij leunde steeds dichterbij, kon zijn ogen niet van je afhouden, lachte om alles wat je zei."
Ik: "Is dat zo?"
Madame Trilbil: "Ja! Had je dat niet door?"
Ik: "Nee, hoe had ik dat nou moeten zien?"
Madame Trilbil: "Je keek toch ook naar hem?"
Ik: "Ja, maar dan zie ik toch niet dat hij dat soort dingen doet!" 
Madame Trilbil: "Hoor je wat je zegt?"
Ik: "Ja, ik ben mijn hersens verloren denk ik."
Madame Trilbil: *zucht* "Waag het eens om niet naar die afterparty te gaan!"
Ik: "Ok baas."

Ik krijg een sms-je van hem dat ze onderweg naar mij zijn. Ik heb het niet meer van de zenuwen. Het was zoveel makkelijker toen ik dacht dat hij geen interesse in mij had! De afterparty was gezellig, zover ik me kan herinneren. De terugweg naar huis was nog veel gezelliger, die kan ik me nog heel goed herinneren. 

Ik zat bij hem achterop.
Ze brachten mij thuis. 
Iedereen ging quasi nonchalant een paar huizen verderop staan.
Hij gaf me een knuffel.
Hij zoende me.
En ik verloor mijn hart.

We sms-ten veel en hebben een paar keer afgesproken. Ik was hopeloos verliefd. Maar vlak voor het nieuwe schooljaar begon liep het ten einde. Hij was niet toe aan een relatie, vertelde hij me in een sms-je. Mijn hart brak in duizend stukjes en mijn zelfvertrouwen kreeg een optater van jewelste. 

Nu ik er, twaalf jaar later, op terugkijk snap ik waarom het liep zoals het is gelopen. Ik had hem op zo'n enorm voetstuk geplaatst, waar ik mezelf zo belachelijk onzeker mee maakte. Door mijn onzekerheid had ik continu bevestiging van hem nodig en kon ik niet langer mezelf zijn. Dat is niet waar hij voor gevallen was. Hij werd verliefd op een zelfverzekerde, onafhankelijke jonge dame. Hij verliet een afhankelijke puppy. Ik snap zijn beweegredenen heel goed, neem hem niets kwalijk (heb ik ook nooit gedaan) en ik heb er de afgelopen jaren heel veel van geleerd. Al denk ik dat hij nooit beseft heeft hoe heftig het voor mij geweest is.

In alle jaren die daarop volgden ben ik hem nog regelmatig tegen gekomen omdat hij een hele goed vriend van mijn broer is. Het was oke, ik kon weer mezelf zijn in zijn buurt. Hij heeft me ooit op een feestje bij ons thuis vier uur lang gitaarles gegeven. We waren gewoon vrienden. 

Oud & Nieuw, 2016-2017. 
Mijn broer belt om mij een gelukkig nieuwjaar te wensen.
De telefoon wordt uit zijn handen getrokken door.. jawel.. HEM!
Hij wenst me een gelukkig nieuwjaar.
Hij vindt het jammer dat we elkaar zo lang niet hebben gezien.
Hij wil snel een keer afspreken.

We spreken af op 27 januari 2017 bij mij thuis. We hebben het super gezellig, praten bij, lachen ons een ongeluk.
"Vind je het wel gezellig?" vraagt hij.
"Ja natuurlijk!" zeg ik.
"Gelukkig! Ik vind het zo jammer dat ik je zo weinig zie." zegt hij.
Ik ben stil.
"We zouden nog eens af kunnen spreken?" vraagt hij.
"Ja, dat is misschien wel leuk." zeg ik.
"Awesome!" zegt hij.
Ik breng hem thuis met de auto, het was zo gezellig dat het ineens 2 uur 's nachts was en dan rijden er hier geen bussen meer. Hij kuste me. Ik ben, compleet in de war, naar huis gereden. Wat gebeurde er toch ineens?!

We hebben nooit meer afgesproken. Hij deed wazig en om te voorkomen dat ik nog een keer zo zou eindigen als elf jaar daarvoor, heb ik het afgehouden. No hard feelings, we zijn overduidelijk niet voor elkaar gemaakt.

Toen ik in december in Leeuwarden op stap was had ik hem geappt of hij ook een borreltje kwam doen. Tegen de tijd dat hij er was, was ik flink zat. Hij trakteerde op een drankje, we hebben gezellig gekletst, elkaar een kus gegeven en toen ging hij weer weg. En ik voelde niets! Helemaal niets! Na al die jaren voel ik nul behoefte om ooit nog iets met hem te beginnen. Het is eindelijk voorbij. Ik beschouw hem eindelijk als niets anders dan een vriend. 

- A.